Zajęcia dla studentów kierunku Technologie Nowoczesnych Materiałów Funkcjonalnych są prowadzone z wykorzystaniem nowoczesnych metod i technik zdobywania wiedzy takich jak Problem Based Learning, Case Study, Design Thinking oraz Flipped Education. 

Aktywny sposób uczenia się pozwala lepiej zachować wiedzę, zwiększa motywację i zachęca do rozwijania umiejętności niezbędnych na rynku pracy w XXI wieku, w tym m.in. doskonalenie umiejętności miękkich: komunikacji, kreatywności, inicjatywy, elastyczności, współpracy w grupie czy zarządzania czasem. 

Problem-Based Learning (PBL)  jest jedną z metod kształcenia polegającą na skonfrontowaniu studentów z konkretnymi sytuacjami problemowymi związanymi z ich przyszłym życiem zawodowym oraz społecznym, przy jednoczesnym poszerzaniu i zdobywaniu nowej wiedzy. Student ma możliwość indywidualnego podejścia do danego zadania oraz wypracowania własnej, skutecznej ścieżki i sposobu do jego rozwiązania, które następnie prezentuje w grupie i konfrontuje ze stanowiskiem uczestników projektu.  Poprzez konieczność pracy w grupie doskonali kompetencje miękkie potrzebne do pracy w zespole, umiejętność argumentacji, zawierania kompromisów oraz umiejętności dochodzenia do konsensusu. W procesie pracy nad projektem bazującym na PBL można również nabyć umiejętności związane z planowaniem samodzielnej pracy, skoncentrowanej na konkretnym zagadnieniu. Prowadzący zajęcia pełni w tym procesie jedynie funkcje mentora, wspomagającego grupę w procesie uczenia się. Jego rola polega dawaniu merytorycznej „odpowiedzi zwrotnej”, która upewnia studentów co do słuszności stawianych przez nich też. 

Metoda studiowania przypadku (Case study) to metoda nauczania lub prezentacji, polegająca na analizowaniu opisów konkretnych realnych zdarzeń lub zjawisk z określonego obszaru. Jej podstawą jest analiza pojedynczego przypadku, zawierająca jego szczegółowy opis, pozwalający wyciągnąć wnioski co do przyczyn i rezultatów jego przebiegu. Metoda case study polega przede wszystkim na analizowaniu i omawianiu prawdziwych sytuacji. Analizowanie rzeczywistych przypadków rozwija umiejętność krytycznego i kreatywnego myślenia, uczy widzieć problemy w ich złożonym kontekście, myśleć kategoriami związków przyczynowo- skutkowych i konsekwencji podjętych decyzji oraz daje podstawy do kompleksowego rozpatrywania realnych problemów. Dzięki grupowej analizie rzeczywistych sytuacji dany problem może być interpretowany na wiele sposobów, przy założeniu, że nie ma “jedynie słusznych” rozwiązań, absolutnych reguł, które można stosować w każdej sytuacji, a jednocześnie, że nie istnieją sytuacje na tyle unikatowe i specyficzne, że nie można do nich stosować dotychczasowej wiedzy i doświadczeń. 

Design Thinking (DT) to popularna na całym świecie metoda kreatywnego rozwiązywania problemów i szukania najlepszych odpowiedzi w oparciu o głębokie zrozumienie problemów i potrzeb użytkowników. Punktem wyjścia jest człowiek i jego potrzeby, dla którego tworzy się efektywne rozwiązania. Proces Design Thinking składa się z 5 etapów: empatia, diagnoza potrzeb, generowanie pomysłów, prototypowanie i testowanie. Pierwszym krokiem w działaniu metodą DT jest zbudowanie interdyscyplinarnego zespołu, w skład którego wchodzą osoby mogące spojrzeć na problem z różnych perspektyw. Siłą tej metody jest jej uniwersalność. Tak samo jak do każdego problemu możemy podejść w sposób bardziej szczegółowy lub powierzchowny, tak i Design Thinking możemy używać z zastosowaniem szczegółowych narzędzi, jak i znając jedynie podstawowe zagadnienia. Dzięki temu Design Thinking ma zastosowanie wszędzie tam, gdzie mamy do czynienia z problemami, które nie mają jednego oczywistego rozwiązania czy sztywnych ram. 

Edukacja odwrócona (Flipped Education) to rodzaj nauczania, w którym studenci zapoznają się z treściami przed zajęciami natomiast czas podczas zajęć na uczelni wykorzystują na ćwiczenie oraz stosowanie koncepcji i pomysłów poprzez interakcję ze studentami oraz wykładowcą. Po zajęciach studenci zastanawiają się nad informacją zwrotną, którą otrzymali podczas zajęć i wykorzystują ją do dalszego uczenia się. Jest to odwrotność bardziej powszechnej i tradycyjnej praktyki wprowadzania nowych treści podczas wykładu, a następnie przypisywania zadań i projektów do samodzielnego wykonania przez studentów po zajęciach. Niektóre z zalet nauczania odwróconego: 

• elastyczność (studenci mogą uczyć się we własnym tempie),  
• studenci biorą odpowiedzialność za swoją naukę,  
• więcej możliwości uczenia się na wyższym poziomie,  
• ograniczenie czasu na przekazywanie studentom informacji dostępnych w książkach lub Internecie, 
• zwiększona współpraca między studentami.